Comments by "cacauldr" (@cacauldr) on "De snijtafel - 'Zondag met Lubach' over 'The Green Happiness' (#60)" video.

De ik-vorm is inderdaad een in het kunstgenre satire toegepaste stijlvorm. Erover zeuren is plassen over poep en klagen dat de drol stinkt. Bovendien werkt de stijlvorm binnen ZML erg goed, JUIST omdat het publiek weet (en regelmatig eraan wordt herinnerd op komische wijze) dat er een heel team achter zit. ZML is dus 'niet ontvankelijk' voor aanklachten van dit halftribunaal.
3
Zit je nog aan het bier / aan de bierkraag? Gaat nergens heen dit, sorry hoor maar iemand moet 't ff zeggen.
3
1. Wetenschap is twijfel, en per definitie dus grenswetenschappelijk bezig. Als iemand het wetenschappelijke status quo voornamelijk dogmatisch inzet, zegt dat iets over het menselijk ego en niets over de wetenschappelijke weg van waarheidsvinding. 2. Aan beide kanten van het mes op tafel (sceptici vs aanhangers, critici vs creatieven) is evenveel kans dat een discussie stuk loopt op een reeds gekwetst fragiel ego, of beter gezegd: dat het brein oververhit want bedolven raakt onder de toch al wankele Jenga verdedigingstoren dat het ego bouwwerk voorstelt. Vanaf dat punt is logisch en helder denken zoek en helpt alleen een ongestoorde afkoeltijd om de boel weer op neutraal te zetten. Het wegen van of aanhaken op iemands onzorgvuldigheid, in de hitte van een egostuk, leidt zelden tot verandering van zienswijze. 3. Elke zichzelf respecterende kritisch ingesteld denker, bewijst zichzelf een dienst door zich te omringen met evenzo kritische vrienden die hem of haar zonder pardon tegenwerpingen toesmijten en een handschoen in het gezicht wapperen als persoon onzorgvuldig begint te raaskallen. Daar heb je vrienden voor, en als het niveau niet aansluit moet je verder zoeken naar de juiste vrienden, of anders accepteren dat je arrogant wordt en minder scherp van geest. 4. Elke ambacht d'r eigen gereedschap. Een chirurg die een slager verwijt dat 'ie niet precies genoeg snijdt, raakt kant noch wal. De snijtafel maakt wederom dezelfde fout door de eigen scalpels in het fileermessenblok van de satirisch kunstenaar te zetten. Hoog staaltje vakblindheid. Natuurlijk mag men argumenteren of een uitingsvorm wel of niet de eigen huisregels van dat genre volgt. Maar daar kijkt De Snijtafel (en veel commenters op youtube) vreemd genoeg nauwelijks naar. Men staart zich blind op naakte feiten, daar waar een pin-up aan de muur is geplakt.
3
@pdevos 👍 Vind al behoorlijk tijdje dat de scherpte van de tafelrandjes er van af is. Wel jammer. Keek en luisterde er graag naar.
1
@Antaios Lees mijn onhandig/nodeloos lange tekst nog een (paar) keer als je wil, om te proberen te zien dat ik in tegenstelling van wat jij veronderstelt, niemand in de prullenbak werp. Sterker nog, ik begin al reeds met de subjectieve stellingname dat wetenschap per definitie grenswetenschap is, omdat wetenschap begint en eindigt bij twijfel aan bestaande opvattingen. Voor de rest laat ik het maar even hierbij. Ik ga niet protesteren tegen meningen.
1
@Antaios Ik ben geabonneerd op Skepter en Vereniging tegen de Kwakzalverij. Ik koop regelmatig zaden, noten en muesli bij de Groene Winkel. Opgevoed met kerk, bibliotheek en wetenschap. Nooit gestopt met verwonderen, vragen stellen en zelfstudie. En ik kan me nog herinneren dat ik als kind homeopathische hooikoortstabletten en in alcohol verdunde druppels nam. Tegen de tijd dat ik weer thuis was van school na een lange fietstocht, was ik aardig aangeschoten; het lange fietspad liep door rijk bosgebied. Uiteindelijk was ik dat zo beu dat ik me een paar zomers ondergedompeld heb in hooibergen, stoffige oude dekens en wat nog meer. Nooit meer last gehad. Enfin, om te zeggen, ik laat me van kinds af aan meerzijdig informeren en maak dan mijn eigen conclusies. In de meeste gevallen na experiment op mezelf. Mijn waarheid immers, is niet de verantwoordelijkheid van een ander. Goed, 'and now for something completely different' Ik kan niet goed inschatten of je werkelijk tracht een beschaafde, inhoudelijke en verschil-respecterende uitwisseling van ideeën te voeren, of dat je vooral stoom wilt afblazen en mij de maat wil nemen met je eigen voorkeuren. Geen idee, ik ken je niet. Communicatie over social media platforms is wat dat betreft in mijn ogen verre van ideaal. Niettemin zijn er ook gesprekken die inspireren, een mens op andere ideeën brengen, de deelnemers het gevoel geven dat ze gezien zijn en gewaardeerd worden. Zelf vind ik dat van grotere waarde dan het gelijk krijgen. 'Gelijk' benader ik als iets wat ik nog niet heb maar wel kan krijgen. Wat daarvoor nodig is, verschilt per context, maar een vaste waarde daarin lijkt wel steeds het niet bevechten maar omarmen van verschillen. Ik geloof niet in de goedheid van idealisme, het 'stinkt' voor mij. Maar ik geloof in gezond eigenbelang dat dat ook van waarde is voor de ander, mits er een directe relatie van wederzijdse verantwoordelijkheden bestaat. Zoniet: gebakken lucht en ego-politiek. Ik heb geen a priori recht op de aandacht en oprechtheid van mijn medemens. Ik moet het zien te verdienen door (a) de ander geen reden te geven om mij te wantrouwen of mijn behoeftes te negeren en (b) te accepteren dat ik machteloos sta tegenover de onwil van een ander. Voor de rest hoef ik alleen maar mezelf te wezen. Niks meer, niks minder. En dat is al lastig genoeg. Hiermee probeer ook te zeggen: probeer niet de spreekwoordelijke steen de berg op te rollen. Is de energie die je steekt in het willen overtuigen van 1 vreemde in een vat van anonimiteit, een gerichte wens om met die persoon een goede verstandhouding op te bouwen? Zo niet, dan speel je (onbewust?) de hoofdrol in je eigen Griekse tragedie. Ik bedoel het als oprecht advies, ook al heb je me heel even beledigd. Uit jouw manier van bewoording meen ik toch iets te zien wat me doet glimlachen, dus daarmee heb je een stukje van mijn 'ongemaskeerde ik' als reactie terug verdiend. Verder ben ik wss net zo'n drol als elke andere mensaap.
1