Adam Radziwill
Newsader
comments
Comments by "Adam Radziwill" (@adamradziwill) on "РОССИЯ – ЗА СКОБКАМИ БОЛЬШОЙ ИГРЫ. Владислав Иноземцев об обнулении, санкциях и Байдене-президенте" video.
52
в Брестской крепости, где была страшная тюрьма НКВД,
всех арестованных ликвидировать не успели, часть из них разбежалась.
Тем временем большая группа надзирателей и функционеров НКВД была
заблокирована в крепости немцами. Они сидели там около месяца, пока не
вымерли. Лет через 20 после войны коммунисты придумали легенду о
"героической обороне" Брестской крепости. Обращает на себя внимание тот
факт, что широкое советское партизанское движение было организовано
только в Беларуси и частично — на этнических белорусских землях, которые
были в составе России (Смоленщина, Брянщина). В оккупированой России
партизанского движения не было. Почему? Да потому, что продолжал
действовать план уничтожения белорусской нации. Москва, используя органы
НКВД, втянула массы гражданского белорусского населения в войну против
немцев, и этим подставила белорусов под немецкий удар. Необходимое дело
борьбы исходило из коварного замысла и осуществлялось подлыми методами.
(Сталин хотел получить двойную выгоду.) Энкавэдисты специально около
белорусской деревени убивали немца или делали другую провокацию, чтобы
вызвать карательную операцию гитлеровцев (которые обычно сжигали всю
деревню, чаще всего — вместе с людьми). Таким образом, кстати, в
результате специальной провокации советских партизан была сожжена и
известная Хатынь, которую коммунисты потом в 70-х годах разрекламировали
на весь мир как типичную жертву фашистского зверства. В результате
такой коммуно-фашистской совместной "работы" в Беларуси сожгли более 9
тысяч деревень. Уже в 1943 году в белорусских лесах действовало в целом
от 300 до 400 тысяч партизан. Москва не доверяла белорусам. Поэтому к
концу войны, в результате специальной операции НКВД, многие белорусские
командиры были посланы на смерть, отстранены от командования, убиты и
репрессированы. Их места занимали русские, присланные из Мосвы, и верные
энкавэдисты. Летом 1944 года, когда "красная армия" заняла Беларусь,
русские провели мобилизацию в армию на белорусской территории. Десятки
тысяч молодых белорусских мужчин, почти без подготовки, бросили на
передовую линию фронта. Русские командиры поднимали их в ненужные атаки
под огонь немецких пулеметов, не дав даже оружия в руки, или с
винтовками, но без патронов. Они гибли тысячами, как трава под косой. А
те, что бежали назад, попадали под пули энкавэдистских "заградотрядов".
Впрочем, заградотряды стреляли и в спину. Так продолжалось уничтожение
белорусов на войне, руками немцев и русских одновременно. Как говорили
коммунисты, "в борьбе за советскую родину". В 40-х годах русские вывезли
в Сибирь и там замучили всех лесников и так называемых "кулаков" из
Западной Беларуси. Вывозили вагонами, по разнорядках.
34
32
26
Брест-Литовск должен быть разрушен. Как старый город снесли московские варвары оккупанты , чтобы построить их крепость@t — Старый город был полностью разрушен. На его месте появилась крепость. Буквально несколько зданий оставили, чтобы использовать их в военных нуждах. На новом месте возник новый город, который застраивался с участием военных зданиями низкой застройки. Именно поэтому в Бресте ни в конце XIX, ни в начале XX века не было крупных заводов — город должен был быть низким, чтобы не мешать гарнизону, — объяснил Александр Царук.
— Чего город лишился после переезда?
— Огромное количество монастырей в городе было. Это августинцы, доминиканцы, бригитки, бернардинцы, бернардинки, тринитарии, базилиане, иезуиты. Какие-то здания некоторое время использовались под военные нужды, но постепенно и от них ничего не остается. Что-то переоборудуется, что-то достраивается, но, конечно, былого величия городу было уже не вернуть. А новый Брест стал обычным уездным городом Российской империи, который ничем от других не отличался: типичная застройка, типичные торговые ряды.
Крепость жила своей жизнью, новый Брест — своей.
«Крепость имеет свои специальные нужды, увеселения, клубы, учебные заведения, медицинскую помощь, лавку и почти все нужное можно достать в самой крепости, поэтому нет случаев надобности бывать в городе крепостной многотысячной военной людности и иметь там связи, и только по праздникам являются. Тоже мало бывают городские жители в крепости, куда впускают теперь только по билетам. Словом, город и крепость — два близкие, но совершенно разделенные города», — писал в своей книге «История города Брест-Литовска, 1016–1907» историк Зоненберг.
26
22
"Moscow (AsiaNews) – A recently published book has generated a lot of buzz in Russia. Titled The Great Batu Khan, founder of Russian Statehood (Великий хан Батый – основатель Российской государственности), the tome is by Gennady A. Tjundeshev (Haramos), a historian at Khakassia State University (in Asian Russia, where Tatar-Mongols hail from).
Its publication has revived the memory of the times of the "Tartar yoke", when Russia was under Asian rule for more than two centuries, between the 13th and the 15th centuries. It has also inspired some comparisons, especially with President Putin, who was re-elected on 18 March and has acquired the status of tsar and great leader.
The great Batu Khan was the grandson of Genghis Khan, who, in 1240, imposed the dominion of the so-called "Golden Horde" on the principalities of ancient Kievan Rus, which disappeared from history as a separate entity.
The Tatars were defeated for the first time in 1380 in the Battle of Kulikovo. Dmitry Donskoj, Prince of Moscow, led the way inspired by Sergius of Radonezh. Eventually, the city of Kyiv (Kiev) was against itself by the 17th century, but Asian domination ended only in 1480 thanks to the great prince Ivan III, father of the ideology of Moscow as the Third Rome. According to Tjundeshev’s interpretation, Russia has never freed itself from the legacy of the Tatar Khans; instead, it has made it the basis of its civilisation and state organisation.
The idea is not particularly new. Napoleon, contemplating Moscow burning in 1812 from the walls of the Kremlin, uttered his famous words: “Scratch a Russian, you find a Tatar”. Many historians recognise the importance of the rule of the Golden Horde in the development of Russian society. The word money, dénʹgi (деньги), comes from Mongolian and survives in the memory of the taxes that Russians had to pay to the Khans to obtain formal diplomas, Jarliq (ярлык), which today means label, price tag, in modern Russian. Thus, today’s Russia is more the offspring of the Golden Horde than Kievan Rus. Tsar Ivan the Terrible, who conquered the last Kazan khanate in the 1500s, incorporated the main Mongolian leaders into the Russian administration. The tsar of "Holy Russia", to whom many today compare the reigning president (Ivan IV and Putin IV), dropped out of government for a whole year, putting one of his Mongol khans, Simeon Bekbulatovich, in his place.
On 19 April, in an interview with Radio Svoboda, Tjundeshev reiterated his thesis. "The Golden Horde introduced the imperial spirit to Russia, and Batu Khan was the true founder of Russian statehood [. . .]. The mindset of Russians is mainly Asian. Even if the population is of European stock, only a small minority think within European parameters. This is why,” says the Tatar scholar, “it is so difficult for Russians to learn to be free; they always need a strong hand to rule them.”
“In the Russian Duma everyone always votes as the president wants, like in the Kurultáj of Genghis Khan. The founder of the Mongol Empire at the beginning of the 13th century was in reality a very advanced man for his time, able to adapt to different situations and different cultures, including religions. From the Tatars come nations such as China, India, Turkey and Russia, which embrace different faiths like Confucianism, Islam and Orthodox Christianity.”" Putin heir to the Mongol Grand Khans
1
16
6
Беларускі экзархат Маскоўскага патрыярхату выводзіць сваю гісторыю з 992 году — часу заснаваньня Полацкай япархіі Кіеўскай мітраполіі Канстантынопальскага патрыярхату. Аднак існаваньне Маскоўскай мітраполіі (папярэдніцы Маскоўскага патрыярхату) пачалося толькі па захопе Залатой Ардой Кіева ў 1240 годзе, калі загінуў мітрапаліт кіеўскі Ёсіф, а ў 1299 годзе мітрапаліт Максім перанёс сваю рэзыдэнцыю ўва Ўладзімер на Клязьме — бліжэй да ардынскай сталіцы Сараю. У 1352 годзе катэдру перанесьлі ў Маскву, пры гэтым тамтэйшыя мітрапаліты працягвалі тытулявацца «кіеўскімі». Тым часам самавольны перанос біскупскай катэдры не адпавядае царкоўным канонам, бо забараняецца правілам 82 Картагенскага сабору, таму такое тытуляваньне было некананічным[6]. Фактычная ліквідацыя Кіеўскай мітраполіі (бо мітрапаліт больш не знаходзіўся ў Кіеве) прычынілася да ўтварэньня асобных Маскоўскай і Наваградзкай (Літоўскай) мітраполіяў Канстантынопальскага патрыярхату.
У 1448 годзе Маскоўская мітраполія, якая пашыралася на тэрыторыю Маскоўскай дзяржавы і не датычылася Вялікага Княства Літоўскага, у аднабаковым парадку выйшла з-пад юрысдыкцыі Канстантынопальскага патрыярхату, за што праваслаўныя цэрквы перасталі лічыць яе кананічнай і вызначылі як схізму. Ужо ў 1459 годзе ў дакумэнце Маскоўскага сабору колішняя мітраполія называецца Маскоўскай царквой (рас. Церковь Московская)[7]. Кананічная ізаляцыя Маскоўскай царквы працягвалася 141 год і прычынілася да зьяўленьня ў яе богаслужбовай практыцы пэўных разыходжаньняў зь іншымі праваслаўнымі цэрквамі[8]. У 1588 годзе фактычны маскоўскі гаспадар Барыс Гадуноў запрасіў патрыярха канстантынопальскага Ерамію ў Маскву на перамовы пра магчымы пераезд з захопленага туркамі-асманамі Канстантынопалю. Аднак у самой Маскве Гадуноў на паўгода зьняволіў[9] патрыярха і такім чынам прымусіў яго ў 1589 годзе ня толькі вызнаць аўтакефалію Маскоўскай царквы, але і абвясьціць яе патрыярхатам. Разам з тым усе праваслаўныя прыходы на тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага (у тым ліку сучаснай Беларусі) працягвалі знаходзіцца ў юрысдыкцыі Літоўскай (Кіеўскай) мітраполіі Канстантынопальскага патрыярхату, з чым Маскоўская царква на той час пагадзілася. Па вайне з Рэччу Паспалітай (1654—1667), у выніку якой Маскоўская дзяржава захапіла Кіеў, у 1685 годзе маскоўскі гаспадар Аляксей Міхайлавіч даслаў ліст патрыярху канстантынопальскаму Якаву з просьбай перадаць Кіеўскую мітраполію Маскве, на што атрымаў адмову. Тады ён самавольна з парушэньнем царкоўных канонаў (у тым ліку 8-га правіла III Усясьветнага Сабору і 2-га правіла II Усясьветнага Сабору[8]) ажыцьцявіў гвалтоўны перавод праваслаўных прыходаў, што знаходзіліся на заваяванай тэрыторыі Рэчы Паспалітай, пад уладу Маскоўскага патрыярхату. Па сьмерці патрыярха Якава ў 1686 годзе Аляксей Міхайлавіч зьвярнуўся да ўладаў Асманскай імпэрыі, на тэрыторыі якой на той час была рэзыдэнцыя патрыярха канстантынопальскага, і прапанаваў ім мір. Адзінай умовай была згода з боку новага патрыярха Дыянісія на перавод Кіеўскай мітраполіі ў юрысдыкцыю Масквы[10]. Неўзабаве той мусіў падпадаркавацца асманскім уладам і выдаў адпаведную грамату, за што атрымаў матэрыяльную ўзнагароду[11]. Аднак ужо ў 1687 годзе Канстантынопальскі сабор асудзіў патрыярха Дыянісія за адмову ад Кіеўскай мітраполіі на карысьць Масквы і пазбавіў яго патрыяршага пасаду за сыманію (хабарніцтва). Хоць выдадзеная на загад сьвецкіх уладаў грамата Дыянісія ня можа лічыцца кананічным дакумэнтам[12], з гэтага часу Кіеўская мітраполія апынулася дэ-факта ў складзе Маскоўскага патрыярхату. Старая традыцыя памеснасьці захоўвалася толькі Ўніяцкай царквой Вялікага Княства Літоўскага, па-ранейшаму аб’яднанай у Кіеўскую мітраполію (з цэнтрам у Наваградку, пазьней у Вільні)[5].
З скасаваньнем маскоўскім гаспадаром Пятром I Маскоўскага патрыярхату і ўтварэньнем у 1721 годзе «Найсьвяцейшага ўрадавага сыноду», аднаго зь міністэрстваў Расейскай імпэрыі, адабраная ў Канстантынопалю частка Кіеўскай мітраполіі трапіла пад яго фактычную ўладу. Па падзелах Рэчы Паспалітай Маскоўская (Грэцка-Расейская) царква «Найсьвяцейшага ўрадавага сыноду» атрымала на землях Беларусі паноўны статус. У 1839 годзе з дапамогай расейскіх ўладаў «Найсьвяцейшы ўрадавы сынод» захапіў уніяцкую частку Кіеўскай мітраполіі, што завяршыла працэс інкарпарацыі праваслаўных беларусаў у Маскоўскую царкву з стратай імі царкоўнай памеснасьці[5]. Усіх беларускіх вернікаў-уніятаў, якія складалі каля 80% жыхароў Беларусі[13], прымусова перавялі пад уладу «Найсьвяцейшага ўрадавага сыноду». Пра зьдзекі зь беларусаў-уніятаў пісалі дзеячы расейскай культуры — Леў Талстой, Аляксандар Герцэн[14]. Захаваліся шматлікія сьведчаньні фізычнага гвалту і прымусу з боку царскіх уладаў[15]:
« З боку грамадзянскага начальства катаваньнем камандаваў акруговы Навіцкі. Гэты паліцэйскі апостал сек людзей датуль, пакуль катаваны не згаджаўся прыняць прычасьце ад праваслаўнага папа. Адзін чатырнаццацігадовы хлопчык па дзьвюх сотнях розгаў адмовіўся ад такіх зносінаў з Хрыстом. Яго зноў пачалі секчы, і толькі тады, саступаючы страшнага болю, ён пагадзіўся. Праваслаўная царква перамагла![16]
5
4
4
2
1
1
1
1
1