Comments by "Hi Hoi" (@hihoi6085) on "BELGIË: Kabinet verder zonder N-VA, dit vinden Belgen ervan" video.

  1.  @alastorwyst9027  Ik ben er niet op tegen als er immigranten komen voor een beter leven. Zij hebben immers ook recht op geluk, ookal zijn het gelukszoekers. Of ben je een egoïst en denk je alleen aan jezelf? Zij kunnen er ook niks aan doen dat het kapitalisme heeft gefaald en de welvaart daarom zo oneerlijk is verdeeld.
    7
  2. Gastvrije mensen zijn het wel, die Belgen. 👍
    6
  3.  @alastorwyst9027  Het succes of het falen van een elk systeem is afhankelijk van verschillende factoren. Een van deze factoren is de visie op de realiteit waaruit het systeem is voortgevloeid. Een andere belangrijke factor is de capaciteit van het systeem om de problemen die ontstaan in de samenleving op te kunnen lossen. Een uniek systeem dat gebaseerd is op een correcte visie op de realiteit en dat tevens oplossingen kan bieden vanuit zijn eigen visie is een succesvol systeem. Echter, als een systeem niet is gebaseerd op een correcte visie van de realiteit en als de oplossingen die het systeem aandraagt voor de samenleving ontoereikend zijn om de problemen van de mens op te lossen dan kan men objectief stellen dat het systeem heeft gefaald. In concrete termen betekent het dat een systeem ter ordening van de samenleving een visie moet hebben die het verstand overtuigd en dat past bij de aard van de mens. Vandaag de dag is er maar feitelijk één regerend ideologisch systeem in de wereld, en dat is het kapitalisme. De verdeling van de welvaart is een van de duidelijkste indicatoren van het falende kapitalistische systeem. De armoede in de wereld is gigantisch groot. Momenteel bezit slechts een handvol personen meer rijkdom dan de helft van de wereldpopulatie. Er zijn naar schatting ongeveer drie miljard mensen wereldwijd die onder de armoedegrens leven. Tegelijkertijd is er in de gehele geschiedenis van in dit kapitalistisch systeem regelmatig sprake van overproductie van voedselwaren geweest. Het voedsel wordt doorgaans vanwege ‘de bescherming van de prijzenmarkt’ telkens weer weggegooid. Zo was er ooit in Nederland sprake van overproductie van melk dat leidde tot de ‘melkplas’ en overproductie van boter die de ‘boterberg’ wordt genoemd. Enkel al het geld dat het Westen uitgeeft aan parfum is voldoende om de ontwikkelingslanden van voedsel te voorzien. Dit illustreert hoe krankzinnig oneerlijk de welvaart is verdeeld.   Men kan vandaag de dag nog steeds waarnemen dat het kapitalistisch systeem inefficiënt te werk gaat. Soedan bijvoorbeeld, heeft voldoende vruchtbare landbouwgrond om heel Afrika ermee te kunnen voeden! In Nederland heeft het Centraal Bureau voor Statistiek voor het eerst het aantal daklozen geteld; 18.000 mensen. Bovendien leidt het kapitalistisch economisch systeem altijd weer naar crises. Hierdoor zijn de voorstanders van dit systeem gedwongen toe te geven dat crises inherent zijn aan het systeem. Maar daarmee geven ze feitelijk toe dat het kapitalisme niet in staat is om (haar eigen) problemen op te lossen. Tevens is daarmee duidelijk dat het kapitalisme niet past bij de aard van de mens. Ieder mens heeft namelijk een overlevingsinstinct en een van de vereisten om dit type instinct gerust te stellen, is een kalm, veilig en stabiel leven te kunnen leiden. Het leven in een systeem waarbij om de zoveel jaren een enorme economische neerval te moeten mee maken, en het moeten accepteren dat men op ieder moment zijn baan en levensonderhoud niet meer kan krijgen, is onnatuurlijk.   Het falen van het kapitalistisch systeem is op meerdere facetten waar te nemen. Zo is de bestrijding van de criminaliteit in dit systeem ook falende. Wereldwijd kunnen de autoriteiten nog steeds geen duurzame oplossing aandragen om de internationale drugshandel te bestrijden. Ironisch genoeg, is er sinds de inval in Afghanistan om democratie te brengen, het drugsverkeer explosief gestegen. De criminaliteitcijfers in de meest vooraanstaande landen is de afgelopen jaren feitelijk niet veranderd. De westerse bevolking voelt zich zelden nog veilig s'avonds op straat. De straffen op delicten hebben nauwelijks effect op criminelen. Hiermee is duidelijk dat ook het kapitalistisch strafrechtsysteem heeft gefaald.   Het kapitalistisch systeem pretendeert dat men gelukkig wordt van dit systeem vanwege de ‘vrijheden’ die zijn gewaarborgd voor een ieder. Met andere woorden, deze zogenaamde vrije samenleving biedt de mensen de mogelijkheid zelf zijn of haar geluk in te vullen zoals zij dat wensen.   Zelfmoord, depressie en drugsgebruik zijn indicatoren van een ongelukkig bestaan. En het is juist in de westerse landen waar men de meeste toegang heeft tot de beleving van vrijheden de zelfmoorden erg hoog zijn. In Nederland plegen 1500 mensen per jaar zelfmoord, elk jaar hebben 100.000 mensen zelfmoordpogingen ondernomen en per jaar zijn er 400.000 mensen die zelfmoord serieus overwegen. Deze cijfers zijn duidelijke indicatoren van het zogenaamde geluk dat het Westen belooft. Verder zou men van een correct systeem moeten kunnen verwachten dat de organische behoeften en instincten van de mens bevredigd worden op een menselijke manier. Dat wil zeggen dat ieder mens op een menswaardige wijze aan zijn levensonderhoud kan komen en dat hij niet constant vernederende activiteiten hoeft te verrichten om zijn behoeften te kunnen voorzien. Als er drie miljard mensen gedwongen worden om te bedelen, stelen en bedriegen dan kan met recht worden vastgesteld dat het systeem faalt.
    3
  4. Opvallend genoeg waren al de grote Griekse filosofen ten tijde van de democratie in Athene – Plato, Aristoteles en Socrates, tot op de dag vandaag geëerd in de westerse wereld – tegenstander van de democratie als staatsvorm. Aristoteles, in zijn boek Retorika, onderscheidde vier verschillende staatsvormen, te weten de democratie, zijnde de staatsvorm waarin de mensen de ambten onder elkaar verdelen bij loting; de oligarchie, zijnde de staatsvorm waarin de mensen de ambten onder elkaar verdelen op basis van welvaart; de aristocratie, zijnde de staatsvorm waarin de mensen de ambten onder elkaar verdelen op basis van iemands opvoeding; en de alleenheerschappij, zijnde de staatsvorm waarin één persoon het centraal gezag uitoefent over allen. Volgens Aristoteles was de ideale staatsvorm een waarin een “filosoof koning”, oftewel een man van superieur intellect en wijsheid, alleen regeerde. De één na beste staatsvorm was die waar een alleenheerser het voorbeeld volgde van een filosoof koning voor hem. Volgens Aristoteles kwamen het oligarchisch of democratisch bestuur in gewenstheid pas na deze twee vormen van staatsbestuur. De fundamentele kritiek van zowel Aristoteles als Plato op de democratie was dat zij het fundamentele idee erachter, zijnde dat ieder mens als van nature beschikt over de capaciteiten om zich op juiste wijze te kunnen bemoeien met het bestuur van een staat, verwierpen. Volgens Aristoteles en Plato was de democratische staatsvorm zwak omdat, volgens hen, in deze vorm van staatsbestuur uiteindelijk het bestuur zou berusten bij onwetende individuen, licht beïnvloedbaar door emotionele uitspraken van mogelijke demagogen. Wat we weten over Socrates uit de geschriften van Plato over hem, is dat hij liet blijken dat voor hem de democratie niet meer was dan de heerschappij van het gepeupel, de onwetende individuen in de samenleving. Socrates werd uiteindelijk door de Atheense democratie ter dood veroordeeld vanwege zijn ideeën. Enkele demagogen binnen de volksvertegenwoordiging wisten de meerderheid van de mensen achter zich te krijgen om een veroordeling van Sokrates vanwege “het misleiden van de jeugd” mogelijk te maken. Het standpunt van de Griekse filosofen is een eerste punt van kritiek op het idee van democratie. Niet veel mensen zouden oprecht durven beweren dat zij zichzelf in staat achten om als baas van een grote onderneming met duizenden werknemers, zeg voor het gemak SHELL, SOLVAY of PHILIPS, goed werk te verrichten. De meeste mensen erkennen toch wel dat een dergelijke positie bepaalde kwaliteiten vereist waarover niet iedereen beschikt. En kijkt men om zich heen, dan ziet men dat in werkelijkheid alles in het bestaan van de mens is gebaseerd op de aanname dat inderdaad de mensen in capaciteiten verschillen. Feitelijk alle ondernemingen en instelling in de wereld, groot of klein, werken op basis van een hiërarchische structuur met uiteindelijk een baas bovenaan de ladder, in erkenning van het feit dat posities van leiderschap bepaalde kwaliteiten van de mens vereisen. Het is enkel wanneer wordt gesproken en gediscussieerd wordt over het bestuur van de natie – een ongekend ingewikkelde en moeilijke taak, veel meer nog dan het leiden van “slechts” een onderneming! – dat in tegenspraak met de waarneembare realiteit van de mens, het uitgangspunt wordt dat ieder mens hiervoor even geschikt is. Plato had nog een verder bezwaar tegen de democratie als politiek stelsel. Volgens hem leidt de democratie uiteindelijk altijd tot een dictatuur. De redenatie hierachter heeft te maken met vrijheid, en wordt door de Oostenrijkse filosoof Karl Popper voor een deel mooi onder woorden gebracht in zijn uiteenzetting betreffende het idee van vrijheid. Volgens Popper betekent de vrijheid die onderdeel is van de democratie “de vrijheid om alles te doen wat je wilt”. Maar, wie vrij is om alles te doen wat hij wil, is ook vrij om andere mensen van hun vrijheid te beroven. Ongelimiteerde vrijheid leidt dus tot slavernij, zegt Popper, en om de vrijheid te beschermen moet de vrijheid daarom aan banden worden gelegd. Plato gaat, van hetzelfde inzicht vertrekende, nog een stap verder. Volgens hem leidt de democratie onvermijdelijk tot anarchie vanwege de vrijheid die democratie impliceert. En in reactie op anarchie in de samenleving, de slavernij die resulteert uit absolute vrijheid, zal het volk zich volgens Plato uiteindelijk altijd wenden tot een persoon die belooft de orde te herstellen: de dictator. Een derde punt van kritiek op de democratie is de realisatie dat in werkelijkheid het er niet zozeer om gaat wie de beslissing neemt, maar of het besluit de goede beslissing is of niet. In de democratie, echter, is de beslissing van de meerderheid bindend, ongeacht of de meerderheid de juiste beslissing heeft genomen of niet. Een voorbeeld uit in de context van de internationale politiek om dit verder toe te lichten. Stel, in een grote oceaan bevinden zich twee eilanden, beide perfecte democratieën waar het volk bepaalt. Één van de twee eilanden is heel erg rijk en welvarend en kent 10 miljoen inwoners. Het ander eiland is heel erg arm en kent 100 miljoen inwoners. Na een jaar van slechte oogst dreigt op het arme eiland de hongersdood voor 90 miljoen mensen. De democratisch verkozen regering van het arme eiland vraagt daarom hulp aan het rijke eiland. De regering daar maakt het volk de drie keuzes duidelijk: 1. Iedereen op het rijke eiland schenkt de helft van zijn bezit aan het arme eiland, om voor eens en altijd armoede daar te beëindigen (optie A) 2. Iedereen op het rijke eiland schenkt een eenmalige bijdrage van 10% van het laatstverdiende inkomen om de invloed van het mislukken van de laatste oogst op het arme eiland tot een minimum te beperken door middel van noodhulp (optie B) 3. Niemand van het rijke land draagt iets af (optie C) Het principe van vrijheid en het daarmee gepaard gaande principe van “eigenbelang eerst” dat resulteert uit het fundament van vrijheid, zou ertoe leiden dat de mensen van het rijke eiland massaal stemmen voor optie C. Wat zouden zij tenslotte opschieten met een andere keuze? Mogelijkerwijs kiezen de mensen van het rijke eiland voor optie B, indien maar genoeg beelden van verhongerend kindertjes op het arme eiland worden getoond op tv, maar optie A als uitkomst lijkt een onmogelijkheid. Terwijl vanuit menselijk en moreel oogpunt enkel keuze A de juiste genoemd kan worden, is het dus zeer zeker niet uigesloten (en eigenlijk te verwachten) dat de democratie op het rijk eiland zal leiden tot een keuze voor optie B of C aldaar. En buiten dit, volgens de democratische maatstaf zou zowel B als C een juiste keuze zijn, wanneer zij tot stand komen via het democratisch proces. Een meerderheid heeft ervoor gekozen, dan heeft het volk besloten. Ander mogelijke voorbeelden maken hetzelfde duidelijk, zoals de keuze voor belastingverlaging in ruil voor verlaging van de hulp aan zieken en mensen die geen werk hebben als gevolg van een tekort aan werk. Ook hier zal de democratie in combinatie met eigenbelang verwacht mogen worden een oplossing aan te dragen die menselijk gezien niet de juiste is: de meerderheid heeft belang bij verlaging van de belastingen en geen last van verlaging van de uitkeringen, en zal daarom voor verlaging van de belastingen kiezen, de minderheid van zieken en onvrijwillige werklozen met hun families in ellende stortend. Of deze keuze nu zou resulteren uit het democratisch proces of niet, als zij resulteert uit dit proces dan is zij volgens de democratische maatstaf de juiste keuze, ongeacht mogelijke gevolgen. In beide voorbeelden is duidelijk dat de te verwachten besluiten vanuit een menselijk en moreel perspectief niet juist zijn en onmogelijk juist kunnen zijn. Desalniettemin, omdat deze besluiten langs democratische weg tot stand gekomen zijn, moeten ze volgens de democratie toch geaccepteerd worden alszijnde juist. Ten vierde, onder de democratie wordt van het volk verwacht dat zij nadenkt over de manier waarop de natie wordt bestuurd. Het volk moet immers beslissen hoe de natie met problemen om zal gaan (wetten), en hoe de levens van de mensen in de natie geordend zullen worden (systemen). Een probleem hierbij is dat de mens in zijn meningen, opvattingen en ideeën hij beïnvloedt wordt door zijn omgeving – de plaats waar hij opgroeit, de mensen met wie hij opgroeit, et cetera. Bijvoorbeeld een innoeït (eskimo) uit Groenland zal bepaalde ideeën hebben over de jacht op zeehonden, wat hem van het bont voorziet dat hem in leven houdt in de koude van het gebied waar hij leeft, en de jacht walvissen, wat hem van het vlees en het vet voorziet waarmee hij in zijn behoefte aan voeding kan voorzien. De meeste mensen op het vasteland van Europa hebben betreffende de jacht op zeehonden en walvissen volkomen andere ideeën, begrijpelijk ook gezien hun omgeving en de afwezigheid van een noodzaak voor hen tot jacht op zeehonden en walvissen. Afhankelijk van welke gemeenschap een meerderheid vormt binnen een hypothetische natie bestaande uit innoeït en mensen met Europese ideeën is het mogelijk dat de innoeït van Groenland daarmee voor een groot probleem gesteld worden. Een meerderheid met Europese ideeën zou de samenleving ordenen naar haar ideeën en onder het democratisch proces zou de natie haar oplossingen baseren op de Europese ideeën en de jacht op zeehonden en walvissen verbieden. Deze menselijk eigenschap om zich te laten beïnvloeden door zijn omgeving maakt het dus onwaarschijnlijk dat de oplossingen die langs democratische weg tot stand komen voor eenieder van de mensen over wie zij ten uitvoer gebracht worden de juist zullen zijn.
    2
  5. Het vijfde punt van kritiek op de democratie is dat deze staatsvorm voor eeuwig en altijd in beweging zal zijn en door onrust gekarakteriseerd zal worden. Binnen de democratische staatsvorm worden de meningen, opvattingen en verlangens van de mensen niet gebaseerd op de fundamentele ideeën die de samenleving ordenen. Het andersom in de zin dat de meningen, opvattingen en verlangens van de mensen de ideeën tot stand brengen op basis waarvan de samenleving geordend zal worden. Echter, niets is zo veranderlijk als de meningen, opvattingen en verlangens van de mens, dus zullen de fundamentele ideeën die de samenleving ordenen in de democratie voortdurend veranderen. De mens kan ook niet al de gevolgen van het handelen op basis van zijn meningen, opvattingen en verlangens voorzien of voorspellen. Niet enkel een verandering in de meningen, opvattingen en verlangens van de mensen zal dus leiden tot nieuwe wetten in de democratie, maar ook de onbedoelde gevolgen die resulteren uit het handelen op basis van de meningen, opvattingen en verlangens van de mens. De onbedoelde gevolgen van een wet waarvan de mens denkt dat deze zijn meningen, opvattingen en verlangens zal dienen, zal de mens ertoe aanzetten om deze wet te veranderen of in te ruilen voor een nieuwe wet waarvan hij denkt dat deze zonder onbedoelde gevolgen zijn meningen, opvattingen en verlangens zal dienen. Ten slotte is er ook de verandering in de materiële vormen van het leven ten gevolge van wetenschappelijke en technologische vooruitgang. Omdat de mens niet kan weten wat de toekomst zal brengen aan wetenschappelijke en technologische vooruitgang vereist iedere wetenschappelijke of technologische vooruitgang nieuwe wetten. Voor al deze redenen zal altijd onrust bestaan in de samenleving geordend door een democratisch bestuur, omdat de bestaande oplossing op geen enkel moment aan de vereisten zal voldoen. In zijn evaluatie van de democratie waarschuwde de beroemde filosoof John Stuart Mill voor wat hij noemde “de tirannie van de meerderheid” die zou kunnen resulteren uit de democratische oplossing voor het bestuur van de staat. In de democratische vorm van bestuur worden besluiten genomen bij meerderheid van stemmen. Indien een bepaald voorstel 51% van de stemmen achter zich weet te krijgen, dan telt het niet meer dat 49% van de kiezers tegen het voorstel heeft gestemd. Het resultaat is dat de 51% van het démos de minderheid van 49% haar wil op kan leggen bij democratisch besluit. De opkomstpercentages bij verkiezingen laten zien dat de meeste mensen niet tevreden zijn met de democratie. (www.idea.int) Het feit dat in de westerse democratieën zo nadrukkelijk wordt gesproken over minderheden, rechten van minderheden, en maatregelen die de rechten van minderheden moeten beschermen, maakt duidelijk dat de tirannie van de meerderheid een reëel probleem is. Het is binnen de westerse democratieën een natuurlijke neiging dat de meerderheid haar wil, haar gewoontes en haar normen en waarden op probeert te leggen aan de minderheden binnen de samenleving. Het is dan ook bijvoorbeeld volstrekt normaal om waar te nemen dat ministers en kamerleden met wetsvoorstellen komen gericht enkel en alleen op een bepaalde minderheid van het land, voorstellen die de specifiek eigen religieuze of culturele eigenschappen van de minderheid proberen te veranderen, of die de specifiek religieuze of culturele eigenschappen van de meerderheid aan de minderheid proberen op te dringen. Te denken valt aan het verbod op de hoofddoek voor moslimvrouw in vele van de westerse democratieën (België, Frankrijk, Duitsland); het plan om het schudden van de hand van vrouwen te verplichten (Nederland); het voorstel om de democratie levensovertuiging tot voorwaarde te maken bij sollicitatie naar een baan of de aanvraag van een uitkering (Nederland); het voorstel om de Nederlandse taal tot voorwaarde te maken om in aanmerking te komen tot een sociale woning (België); het plan om verplichte spreiding van allochtonen over steden in Nederland te introduceren (Nederland); et cetera. Refererend aan het probleem van “de tirannie van de meerderheid”, men vindt in de behandeling van bijvoorbeeld asielzoekers een voorbeeld van het probleem dat de samenstelling van het démos met zich mee kan brengen. Bijvoorbeeld in Australië worden asielzoekers, mannen, vrouwen, kinderen en ouderen, in afwachting van de verwerking van hun asielaanvraag geplaatst in wat men niet anders zou kunnen noemen dan strafkampen, midden in de woestijn. En hoewel het recht op arbeid en het recht op scholing beide zijn opgenomen in het handvest van de Verenigde Naties alszijnde grondrechten voor ieder mens, in Nederland is het asielzoekers verboden te werken en wordt het asielzoekers verboden naar school te gaan. Sterker nog, van de instantie belast met de behandeling van asielaanvragen in Nederland, de IND, is bekend dat zij heult met de tirannieke regimes vanwaar vluchtelingen naar Nederland komen, enkel en alleen om deze mensen weer terug te kunnen sturen naar deze oorden van marteling en moord, in de wetenschap dat bij aankomst in het land van oorsprong marteling en moord naar alle waarschijnlijk hen deel zal zijn. En dat zij in haar pogingen om ten koste van alles zoveel mogelijk asielzoekers terug te kunnen sturen, zonder hierbij werkelijk te onderzoeken of terugzenden veilig is of niet, niet schroomt om de Nederlandse wetgeving hieromtrent te breken, zelfs al staat deze wetgeving in het teken van weigering van zoveel mogelijk asielaanvragen. Een dergelijke behandeling van autochtone Nederlanders door overheidsinstellingen is absoluut ondenkbaar. En deze behandeling van mensen in de voor hun moeilijkste periode van hun leven zou net zo ondenkbaar zijn geweest waren asielzoekers niet een minderheid geweest binnen beide de samenlevingen en waren asielzoekers stemgerechtigd geweest binnen deze samenlevingen – het probleem van de tirannie van de meerderheid respectievelijk de samenstelling van het démos in actie. Betreffende het idee van de meerderheid regeert, feitelijk gezien is dit niet een realiteit in de meeste democratieën. Ten eerste, in de meeste Europese landen bestaat er niet een partij die er op kan bogen een meerderheid van kiezers achter zich te hebben gekregen. De meeste Europese landen worden daarom geregeerd door coalities van politieke partijen. Zoals in Nederland en België probeert de partij die de meeste stemmen heeft gekregen tijdens de verkiezingen een regering te vormen door samen te werken met kleinere, andere partijen. Om partijen te bewegen tot samenwerken moeten concessies gedaan worden door de grote partij en moeten bepaalde plannen en ideeën van de kleinere partijen – plannen die enkel een minderheid van kiezers achter zich hebben gekregen tijdens de verkiezingen – opgenomen worden in het regeringsbeleid. En dus bevat het regeringsbeleid enkel maatregelen en plannen waar een minderheid van kiezers zich in kan vinden. De realiteit in de democratie is dus dat een minderheid regeert. Hiernaast, om überhaupt ideeën en maatregelen op de politieke agenda te krijgen en onder de aandacht van het brede publiek, is een grote mate van arbeid en organisatie nodig. Dit is de reden voor het bestaan van de lobbygroepen in Den Haag, Brussel en alle andere regeringssteden in de wereld, organisaties die zich bezig houden met het vertegenwoordigen van de belangen van bepaalde groepen in de samenleving. Zo bijvoorbeeld MKB-Nederland, de lobbygroep voor het midden- en kleinbedrijf; het BSDI, een van de lobbygroepen van de Belgische wapenindustrie; het CIDI, de lobbygroep van de staat Israël in Nederland; of het AIPAC, het American Israel Public Affairs Committee, de superinvloedrijke lobbygroep in Washington (“America’s Pro-Israel Lobby” zo valt te lezen op hun website). Een kenmerk van lobbygroepen is dat zij in de meeste gevallen slechts kleine belangengroepen vertegenwoordigen, om de doodeenvoudige reden dat enkel kleine groepen in staat zijn zich zodanig te organiseren dat zij tot de oprichting van een lobbygroep kunnen komen. Voor grote groepen is het vele malen moeilijker om samen te komen en te beslissen welke belangen bij de overheid nagestreefd zullen worden, wie het lobbywerk zal gaan verrichten, et cetera. Enkel voor kleine groepen met precieze doelstellingen is dit een mogelijkheid. Ook vanwege dit feit, omdat het uiteindelijk de lobbygroepen zijn die de publieke opinie bewerken en die bepaalde onderwerpen op de publieke agenda terecht doen komen (of dit juist voorkomen), moet men eerlijkheidshalve erkennen dat in de realiteit niet de meerderheid van mensen regeert, maar integendeel juist de minderheid.
    1
  6. De politieke agenda wordt dus feitelijk bepaald door machten buiten het volk, maar net zo wordt publieke opinie beïnvloedt en bewerkt door machten buiten het volk. De media is in handen van slechts een kleine groep mensen, wiens politieke voorkeur en relaties tot de macht bekend zijn, en die in sommige gevallen zelf tot politicus overgegaan zijn. In Italië beheerste premier Berlusconi de media. Zijn Finivest onderneming bezat begin 2005 50.7% van de aandelen van Mediaset, de private media onderneming die concurreert met de RAI zenders (de staatsmediazenders) door middel van kanalen Veel vaker nog dan dat referenda worden georganiseerd doen de democratische verkozen overheden gewoon wat ze zelf willen – zelfs wanneer, of juist wanneer publieke opinie tegen haar beleid gekant is. Voorbeelden van situaties waarin centrale overheden beslissingen hebben genomen die strijdig waren met de publieke opinie zijn eenvoudigweg te veel voorkomend om hier nog een opsomming te geven. Met andere woorden, in de praktijk doet de mening van het volk er niet echt toe. Veelal wordt dergelijk gedrag van overheden gerechtvaardigd door te stellen dat een regering een leidinggevende, paternalistische rol te spelen heeft. Maar dit zijn opvattingen die niet voor de democratie spreken maar ertegen, en die aangeven dat democratie als idee de mensen die haar propaganderen niet werkelijk overtuigd heeft. Een paternalistische overheid, namelijk, oftewel een overheid die bepaald wat goed is voor het volk en aan deze haar beleid oplegt als een vader die het beste weet wat goed is voor zijn kind, is contradictoir aan het idee van “voor het volk, door het volk, van het volk”. Onder dit idee, immers, heeft een overheid enkel als taak het ten uitvoer brengen van het beleid gewenst door het volk, niet het bepalen van het beleid voor haar volk. Toch is dit de werkelijkheid van democratie geworden. Wanneer president George W. Bush aangeeft dat democratie naar zijn mening niet is dat het volk zich overal mee mag bemoeien, maar dat het volk periodiek een mandaat afgeeft, dan geeft hij dit perfect weer. Maar dit is niet democratie, dit is een systeem van gekozen dictator. Ten slotte, eerlijkheid gebied te zeggen dat democratie niet bestaat en nooit bestaan heeft, in geen enkele van de landen die zich democratisch noemen. De communistische staten van weleer noemden zichzelf democratisch, zoals de Deutsch Democratische Republiek (DDR) Oost-Duitsland. Maar niemand vandaag de dag die in deze landen werkelijk voorbeelden van de democratie ziet, omdat effectief de staat bepaalde hoe de mensen behoorden te kiezen wanneer hen om een keuze gevraagd werd. Maar dit is net zo in de westerse democratieën. Artikel 1 van de grondwet van de Verenigde Staten stelt “Al de wetgeeflijke macht hierin (de Verenigde Staten, red) zullen gevestigd zijn binnen het Congres der Verenigde Staten, welke zal bestaan uit een Senaat en een Huis van Afgevaardigden.” Artikel 2.1 stelt “Het Huis van Afgevaardigden zal bestaan uit leden verkozen ieder tweede jaar door het volk…” Artikel 20 van de grondwet van Duitsland stelt “De Federale republiek Duitsland is een democratische en sociale federale staat”. En artikel 1 van het handvest van de AIVD, de geheime politie van Nederland, geeft haar als taak “Bescherming van de democratische rechtsstaat.” Met andere woorden, de democratie van de Verenigde Staten en Duitsland is grondwettelijk verankerd, en in Nederland kent de politie een speciale eenheid wiens werk het is iedere niet-democratische beweging te stoppen. Dus als 51% van het volk een staatsvorm wil anders dan de democratie, dan mag dit niet. En als 99,99% van het volk eenandere staatsvorm wil, dan mag dit nog steeds niet. Wat dit betekent is dat het volk niet de absolute soevereiniteit bezit, zoals de democratie voorschrijft zou moeten. De fundamentele keuze, namelijk betreffende de te hanteren staatsvorm, die is voor het volk gemaakt. Oftewel, de het democratisch ideaal van “voor het volk, door het volk, van het volk” kent geen realiteit in de wereld. De democratie bestaat niet.
    1
  7.  @orionide4032  De Grote Financiële Crisis van 2008 kwam voor verreweg de meeste vooraanstaande economen in de kapitalistische wereld als een volslagen verrassing. Niemand zag het faillissement van de investeringsbank Lehman Brothers aankomen en niemand verwachtte dat dit de ganse wereldeconomie richting afgrond zou drijven en de grootste overheidsinterventie in de economie in de geschiedenis van het kapitalisme noodzakelijk zou maken. De reactie van de wereldeconomie op de overheidsinterventie heeft de economische wereld net zo versteld doen staan. Er zijn biljoenen dollars in de wereldeconomie gestoken door de overheden en centrale banken rond de wereld, door “Quantitative Easing” (Kwantitatieve Versoepeling) oftewel het opkopen van staatsschuld door centrale banken en het verlagen van de rente tot rond of zelfs onder het nulpunt (“Helicopter Money” oftewel Helicopter Geld). Acties die in het pre-2008 tijdperk absoluut ondenkbaar waren. Dit heeft weliswaar een implosie van de wereldeconomie voorkomen, maar niet zoals verwacht geleid tot een groeispurt. De extreme noodgrepen zijn zelfs niet in staat geweest om de economische groei van het pre-2008 tijdperk te herstellen. Volgens de vooraanstaande Amerikaanse econoom Larry Summers, minister van Financiën onder president Bill Clinton en adviseur van president Barack Obama, is dit omdat de wereldeconomie in een nieuwe fase is aanbeland, een fase die hij Seculiere Stagnatie noemt. De geschiedenis van de kapitalistische economie laat zien dat economische groei afhankelijk is van een aantal drijvende krachten. Één van deze drijvende krachten is bevolkingsgroei. Als het aantal mensen in een samenleving groeit dan zal dit leiden tot een toename in de totale consumptie van goederen en diensten. Want meer mensen betekent meer vraag naar voedsel, meer vraag naar auto’s en huizen, schoolplaatsen, ziekenzorg, enzovoorts. Om aan deze additionele vraag naar goederen en diensten te kunnen voldoen moeten bedrijven investeren in extra fabrieken, extra werknemers, nieuwe technologieën, enzovoorts. Deze investeringen zijn ook een vorm van additionele vraag, waardoor bevolkingsgroei dus op twee manieren leidt tot additionele vraag naar goederen en diensten, en daarmee naar economische groei. Een andere drijvende kracht achter economische groei is schuld. Als mensen meer geld ter beschikking krijgen dan zullen ze meer uitgeven. Ook een toename van de schuld in de samenleving zal dus leiden tot economische groei. Enerzijds omdat de mensen meer dingen zullen kopen. Anderzijds omdat de bedrijven zullen investeren om meer dingen te kunnen produceren en verkopen. In 1938 zei de Amerikaanse econoom Alvin Hansen dat de Amerikaanse economie de fase had bereikt waarin het niet meer substantieel zou kunnen groeien.Er zou volgens Hansen namelijk geen bevolkingsgroei meer zijn in Amerika, en de schuldberg in de economie historisch was volgens hem zo groot dat deze haar maximum al had bereikt. Er zou volgens Hansen daarom geen stimulans meer zijn voor bedrijven om te investeren in extra productiecapaciteit. En hierdoor zou er volgens Hansen ook geen stimulans meer zijn voor onderzoek en innovatie. Alles zou voortaan grotendeels hetzelfde blijven en dus zou de economie stoppen met groeien, oftewel stagneren. Hansen noemde de door hem voorspelde fase van de Amerikaanse economie Seculiere Stagnatie. In deze fase zou de economie nog slechts weinig groeien, waardoor de werkloosheid ook zou hoog zijn. De rentevoet zou tegelijkertijd laag zijn omdat niemand geld zou willen lenen om te investeren. Kort na deze voorspelling brak echter de Tweede Wereldoorlog uit, en daarna de Koude Oorlog, mede waardoor hetgeen Alvin Hansen voorspelde niet plaatsvond. De Tweede Wereldoorlog deed de vraag naar goederen en diensten namelijk immens toenemen, waardoor bedrijven weer gingen investeren en de economische groei in Amerika weer op gang kwam. De wapenwedloop van de Koude Oorlog hield de vraag naar nieuwe goederen en diensten op peil, waardoor bedrijven bleven investeren en economische groei veel hoger bleef dan Hansen had verwacht. Hierdoor groeide de Amerikaanse economie in de periode 1945 – 1973 met gemiddeld 3.4% per jaar. Na 1973 daalde de Amerikaanse groei substantieel, tot gemiddeld 2,4% per jaar, maar dit was nog altijd meer dan wat Hansen voorspeld had. Ten gevolge hiervan werden de ideeën van Hansen langzaam maar zeker vergeten in economische kringen, aangezien de geschiedenis hem ongelijk leek te hebben gegeven. Sinds de Grote Financiële Crisis van 2008, echter, is de groei van de economie niet enkel in Amerika maar rond de wereld nog verder gedaald. Veel van de rijke westerse landen zijn tussen 2007 en 2015 niet of nauwelijks gegroeid. Dit ondanks het feit dat lenen exceptioneel goedkoop is gemaakt. In Europa en Japan is er zelfs een negatieve rente geweest, wat betekent dat de lener minder geld hoeft terug te betalen dan hij oorspronkelijk heeft geleend. De werkloosheid is tegelijkertijd historisch hoog. In 2015 waren wereldwijd 197 miljoen mensen werkloos, 1 miljoen meer dan in 2014 en 27 miljoen meer dan voor de Grote Financiële Crisis van 2008 en de verwachting was dat dit aantal verder zou groeien tot en met 2017. Er wordt ook relatief weinig geïnvesteerd door bedrijven. Amerikaanse ondernemingenbijvoorbeeld, houden momenteel meer dan $1,9 biljoen in contanten aan omdat ze niet weten waar ze dit geld winstgevend zouden kunnen investeren, mede omdat de voorspelling is dat het aantal mensen van werkzame leeftijd met 5% zal afnemen tussen nu en 2050. Ter vergelijking, de ganse Amerikaanse economie is omstreeks $16 biljoen waard. Volgens Larry Summers betekent deze situatie dat Alvin Hansen toch gelijk had. Hansen’s Seculiere Stagnatie is inderdaad geresulteerd en zal volgens Summers de wereldeconomie in haar greep houden als er niet snel radicale maatregelen worden genomen. Welke “oplossingen” voor Seculiere Stagnatie worden aangedragen? Summers is van mening dat een expansionair monetair beleid, oftewel het verlagen van de rente om leningen goedkoper maken, niet zal werken tegen Seculiere Stagnatie. Het huidige probleem is namelijk niet een te hoge rente, oftewel dat geld lenen teveel geld kost. De afwezigheid van goede investeringsmogelijkheden zijn het echte probleem. Bedrijven hebben genoeg geld en kunnen goedkoop geld lenen, maar ze investeren desalniettemin toch niet omdat ze van mening zijn dat er geen vraag zal zijn naar meer of betere producten. Volgens Summers is een expansionair fiscaal beleid, oftewel extra overheidsuitgaven, daarom noodzakelijk om Seculiere Stagnatie te bestrijden. Extra overheidsuitgaven zijn namelijk een vorm van vraag naar goederen en diensten. Door extra uit te geven kan een overheid volgens Summers dus bedrijven aanzetten om weer te investeren. De extra overheidsuitgaven zullen bedrijven aansporen om nieuwe investeringen te doen. Deze investeringen zullen andere bedrijven aansporen om eveneens nieuwe investeringen te doen, om aan de vraag naar goederen en diensten die resulteren uit de eerste ronde van nieuwe investeringen te kunnen voldoen. Al deze investeringen zullen ertoe leiden dat er meer banen beschikbaar komen in de economie, en hogere lonen, wat ertoe zal leiden dat meer mensen meer zullen gaan kopen. Dit zal vervolgens nog meer bedrijven aansporen om nieuwe investeringen te doen, waardoor de huidige economische problemen opgelost zullen worden. En, zegt Summers, nu is het uitgelezen moment voor overheden om extra uitgaven te doen, want ze kunnen in de huidige situatie exceptioneel goedkoop geld lenen. Bovendien zal de extra economische groei die Summers verwacht resulteren uit dit beleid ,het eenvoudig maken voor overheden om de extra leningen terug te betalen. Waarom Summers’ adviezen niet zullen werken? De belangrijkste reden dat bedrijven relatief weinig investeren, is dat de consumenten het geld niet hebben om meer of betere producten te kopen. Dit is niet door een tekort aan rijkdom in de wereldeconomie, maar door verregaande concentratie van de rijkdom in de handen van een kleine economische elite.
    1
  8.  @orionide4032  Sinds 1980 is de welvaartsongelijkheid in de Angelsaksische landen voortdurend toegenomen, totdat deze in 2010 zo goed als weer terug was op het niveau van de Victoriaanse tijd zoals beschreven in de boeken van Charles Dickens. Maar niet alleen in de Angelsaksische landen is de welvaartsongelijkheid sterk toegenomen. Dit fenomeen valt wereldwijd waar te nemen en heeft ertoe geleid dat anno 2015 de rijkste 1% van de wereldbevolking meer dan de helft van de totale rijkdom in handen heeft. Dit is een probleem omdat concentratie van rijkdom de vraag in een economie doet afnemen. Als een arm persoon iets meer inkomen wordt gegeven, dan zal hij dit extra inkomen meest waarschijnlijk in zijn geheel uitgeven aan goederen en diensten, omdat arme personen veel onbevredigde behoeftes hebben. Als, daarentegen, een rijk persoon iets meer inkomen wordt gegeven dan zal hij dit extra inkomen meest waarschijnlijk niet uitgeven maar sparen, omdat rijke personen geen onbevredigde behoeftes hebben. Dit betekent dat wanneer geld wordt afgenomen van de armen en aan de rijken wordt gegeven, dat dan de totale vraag in de economie afneemt. De verlaging van het inkomen van de armen zorgt voor een afname in de vraag naar goederen en diensten, terwijl de toename van het inkomen van de rijken niet zorgt voor een toename in de vraag naar goederen en diensten. Zolang het kapitalisme het probleem van toenemende welvaartsongelijkheid niet op weet te lossen, zal de vraag naar goederen en diensten dus onder neerwaartse druk blijven staan in de kapitalistische wereldeconomie, wat bedrijven ervan zal weerhouden om te investeren in nieuwe productiecapaciteit. De eerste reden dat Larry Summers’ adviezen niet de invloed zullen hebben die hij verwacht is derhalve dat ze het probleem van toenemende welvaartsongelijkheid, en dus de neerwaartse druk op de vraag naar goederen en diensten, niet oplossen. De tweede reden dat Larry Summers’ adviezen niet de invloed zullen hebben die hij verwacht is dat zonder oplossing van het probleem van toenemende welvaartsongelijkheid, het grootste deel van de extra investeringen die hij voorstelt in de zakken van de rijken terecht zullen komen. In de periode 2009 – 2012, het begin van het herstel na de Grote Financiële Crisis van 2008, is bijvoorbeeld de rijkdom van de rijkste 10% van de Amerikanen gestegen, terwijl de rijkdom van de armste 90% van de Amerikanen is gedaald. De extra investeringen die Summers voorstelt zullen dus maar weinig extra groei doen realiseren, omdat degenen die het meest zullen profiteren van deze investeringen alles dat ze willen hebben al kopen. In latere periodes kunnen de extra investeringen zelfs leiden tot een absolute afname in de groei, omdat overheden dan de leningen die ze moeten aangaan om de extra investeringen te kunnen financieren terug zullen moeten gaan betalen. Dit geld zullen de overheden nemen van de rijken en de niet-rijken. Het geld dat de overheden hiervoor van de rijken nemen zal de totale vraag in de economie niet af doen nemen, het zal er hoogstens toe leiden dat de rijken minder geld kunnen sparen. Maar ieder bedrag dat overheden nemen van de niet-rijken om de rente en aflossing op schuld te kunnen betalen zal de totale vraag in de economie wel doen afnemen. Per saldo resulteert dan een negatieve balans: de extra investeringen hebben weinig positieve invloed op de totale vraag omdat deze investeringen in de zakken van de rijken verdwijnen, maar de terugbetaling van de lening die gedaan zijn voor de extra investeringen komt ten minste voor een deel uit de zakken van de armen die daardoor verder zullen moeten bezuinigen op hun uitgaven. De extra investeringen die Summers voorstelt zullen dus meest waarschijnlijk voor een éénmalige, beperkte boost zorgen, en hierna voor een langere verdere neerwaartse druk op de vraag en dus de groei. Wat is de conclusie die hieruit getrokken moet worden? Een verder expansionair monetair beleid gaat het probleem van stagnatie zeker niet oplossen, daar zijn alle economen het wel zo’n beetje over eens. Een expansionair fiscaal beleid kan vanwege de ongelijkheid in de wereldeconomie evenmin zorgen voor een blijvende boost voor economische groei. Bestaan er nog andere oplossingen? In het huidige economische bestel, nee. Het huidige kapitalisme heeft haar grenzen bereikt, zo hebben zelfs economen van de OECD, Wereldbank en het IMF geconcludeerd. Politieke verandering is het enige wat de westerse beschaving nu nog overeind kan houden. Politieke beslissingen uit het verleden hebben het huidige economische systeem gecreëerd, en daarmee de welvaartsongelijkheid. Enkel politieke beslissingen kunnen dit systeem veranderen, welvaartsongelijkheid verminderen, en daarmee een nieuwe fase van economische groei inluiden. Het is niet moeilijk om in te zien wat zal gebeuren als de benodigde politieke beslissingen niet genomen worden. De reden dat de massa’s rond de wereld het kapitalisme gesteund hebben de voorbije decennia is omdat zij er van profiteerden. Bijna iedere nieuwe generatie had het namelijk financieel beter dan de generaties voor hen. De komende generatie zal het echter substantieel slechter hebben dan de generatie voor hen. En als er niets gedaan wordt, zullen komende generaties het meest waarschijnlijk nog slechter hebben. Dit kan maar één gevolg hebben, “erosie van de steun voor marktgericht beleid” in de woorden van de economen van de OECD, Wereldbank en het IMF. Tegelijkertijd is het niet waarschijnlijk dat de benodigde politieke veranderingen daadwerkelijk gedaan zullen worden. Zoals Joseph Stiglitz, winnaar van de Nobelprijs voor economie in 2001, terecht opmerkte, dit betekent dat degenen die geprofiteerd hebben van het toenemen van welvaartsconcentratie akkoord moeten gaan met maatregelen die hun aandeel in de rijkdom zullen verminderen. Stiglitz acht de kans hierop niet erg groot. Met andere woorden, Seculiere Stagnatie is een natuurlijke fase voor het kapitalisme, en wel de laatste fase voor haar tenondergang.
    1
  9.  @peterhoogstad9251  Duidelijk. Goed argument ook..
    1